ที่เป็นอย่างนี้เพราะเวลาในการอ่านหนังสือน้อยลง ทั้งเหนื่อยจากที่ทำงาน กลับดึกกว่าเดิม หมดแรงจะทำอะไรต่อ สำหรับเวลากับสองลิงก็น้อยลง มากสุดคือพยายามเอาลูกเข้านอนอย่างแฮปปีื แม่มันก็หลับตามไปด้วย ไม่ได้อ่านหนังสือ
หรือบางคืนที่ลูกหลับเร็ว ก็นั่งปั่นป่วน งุ่นง่านกับการหาข้อมูล หรือช็อปปิ้ง หรือทำโน้นนี้บนอินเตอร์เน็ท หมดเวลาไปกับ social media Line,Facebook ไม่โทษใครทั้งนั้น เกิดจากเราเองจริงๆ
ช่วงหยุดยาวที่ผ่านมา ได้ไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวและเด็กๆ ตั้งใจเอามือถือเก็บ เพราะต้องมีสองลิงเกาะติดตัว 24 ชั่วโมง เวลาอยู่กับลูกมันผ่านไปรวดเร็วจริงๆ แต่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่เรากลับมาทบทวนตัวเอง กับบทบาทของคนเป็นแม่ว่ามีความก้าวหน้ายังไงบ้างกับลูกคนที่สอง
สำหรับฮั่น บทบาทหนึ่งที่เรากำลังทำอยู่ คือ ปล่อยให้ฮั่นอยู่และมีความสัมพันธ์กับญาติและคนอื่นๆให้มาก จากแต่ก่อนที่เป็นทั้งลูกติดแม่ และแม่ติดลูกอย่างรุนแรง ฮั่นโตขึ้นมากและพร้อมที่จะไปไหนมาไหนโดยไม่มีพ่อและแม่ประกบตลอดเวลา เราเริ่มให้ฮั่นเลือกที่จะไปซื้อของกับอาม่า หรือนั่งรถเล่นกับอากุง หรือไปกินข้าวกับอาอี้ ซึ่งหากเป็นแต่ก่อน ทำยังไงก็ไม่ยอมไปถ้าพ่อหรือแม่ไม่ไปด้วย
ได้สังเกตปฎิสัมพันธ์ที่ฮั่นมีกับญาติๆใกล้ชิด ฮั่นรู้จักขอร้อง กล้าขอความช่วยเหลือ รู้จักยืดหยุ่นกับสถานการณ์ต่างๆ สามารถปรับตัวเข้ากับญาติที่รู้จัก เริ่มเข้าหาคนอื่นก่อน บางครั้งโดนพี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง) แกล้งไม่ให้เล่นเกม ฮั่นไม่โกรธหรืออารมณ์เสียอย่างแต่ก่อน แต่ฮั่นกลับทำหน้าน่าสงสารแบบตลกๆ หรือพูดขอร้องขอดูหน่อยแบบขำๆ จนพี่สาวหัวเราะและยอมให้ดู ซึ่งในฐานะแม่ของเด็กห้าขวบครึ่งสังเกตเห็นสิ่งต่างๆ แล้วรู้สึกภูมิใจและประทับใจกับความก้าวหน้าในมิติทางสังคมของลูก
ส่วนธันธัน เริ่มสังเกตตัวเองว่า มีความมั่นคงในการเลี้ยงลูกของตัวมีเพิ่มขึ้นเยอะมาก ได้อานิสงค์จากทั้งจากแนวทางของโรงเรียนของฮั่น ได้อ่านหนังสือพ่อแม่ดีๆเยอะแยะ ได้อบรมจากผู้เชียวชาญเรื่องการเลี้ยงลูก หรือได้คำแนะนำดีๆจากกัลยาณมิตรรอบตัว เดี๋ยวนี้ ไม่มีการตีโพยตีพายเวลาลูกหกล้มหรือเจ็บตัวเล็กๆน้อยๆ ปล่อยให้ลูกได้มีโอกาสช่วยเหลือตัวเองมากขี้น ไม่เหมือนสมัยก่อนตอนฮั่นเด็กๆ ถ้าหกล้มหรือพลาดโดนอะไรเจ็บๆ เราคงกรี็ดกราด รีบเข้าไปโอ้ลูกทันที ไม่พูดมากบ่นลูกเวลาไม่ได้ดังใจ ไม่บังคับหรือชี้นำหรือส่งเสริมลูกให้ทำอะไรที่เค้าไม่อยากให้ทำ ไม่ปิดกั้นเรื่องเทคโนโลยีจนเกินไป หรือไม่ตั้งกฎในบ้านมากมายจนลูกอึดอัดและขาดโอกาสลองสิ่งใหม่ ปล่อยให้ลูกตัดสินใจและคิดเองในหลายเรื่องที่หลากหลาย เปิดโอกาสให้ลูกสกปรกได้ ทำเลอะได้ ผิดพลาดได้ โกรธได้ เสียใจไม่พอใจได้ เปิดใจรับฟังลูกมากขึ้นผ่านหู ตา และใจ
วันนี้ เรารู้แล้วว่าลูกเข้มแข็งกว่าที่เราคิด เราเห็นว่าธันธันล้มลงเอง ก็ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นออกจากมือเอง แล้วเดินเล่นต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มากสุดก็หันกลับมาโชว์มือให้เราดูว่าเจ็บ (ยกเว้น ล้มแล้วเจ็บมากร้องไห้ อันนี้จะเข้าไปปฐมพยาบาลเลย)
เรามั่นใจมากและเข้าใจอย่างชัดเจนว่าลูกเรียนรู้ เข้าใจ และรับรู้ด้านภาษาได้ดีกว่าที่เราคาด แม้ว่าตอนนี้ ธันธันยังพูดได้ไม่กี่คำแต่เห็นได้ชัดว่า เค้าเข้าใจสิ่งที่เราสื่อสาร และก็ตอบโต้กลับได้ด้วย ตอนสมัยฮั่น เป็นกังวลมากว่าทำไมฮั่นไม่พูดสักที จากที่คุยภาษาอังกฤษกับลูกมาก็หยุดรอลูกพูดไทยได้ก่อน พอกลับมาคุยภาษาอังกฤษกับฮั่นอีกทีก็สองขวบกว่าเกือบสามขวบ แม้จะเห็นผลได้ช้ดว่าเวิร์ค ลูกเข้าใจภาษาและรักภาษาอังกฤษมาก แต่เสียดายเวลาช่วงที่ไม่ได้คุยกับเค้า สำหรับธันธัน เลยตั้งใจใส่ภาษาอังกฤษเต็มๆเลย บวกกับจีนแต้จิ๋วจากอาม่าที่มาช่วยเลี้ยงธันธัน ผลออกมาเห็นได้ชัดมาก คือ บอกให้นั่ง ทั้งไทย อังกฤษก็ไม่ยอมนั่ง แต่พูดบอก "จ๋อ" ปุ๊บ นั่งทันที ความถี่และปริมาณการพูดมีส่วนมากในการช่วยเรื่องการสื่อสาร กรรมพันธุํเด็กบ้านนี้พูดช้า เราไม่แคร์ เน้นใส่ข้อมูลก่อน ลูกพร้อมประมวลแล้วส่งผลตอบกลับเมื่อไรก็ไม่มีปัญหา มามี้คอยได้ เพราะมันได้ผลชัวร์
เราสังเกตเห็นการเลียนแบบของน้องอย่างชัดเจน และรู้ว่าลูกลูกก็เลียนแบบเราอยู่ทั่งสิ่งที่ดีและไม่ดี สิ่งนี้ทำให้เราพยายามทำตัวเป็น role model ในการทำกิจกรรมต่างๆในบ้าน เช่น ทำสวน หรืออ่านหนังสือ หรืองานบ้าน สังเกตเห็นว่าธันชอบรถ และตัวต่อมาก เพราะฮั่นเล่น จริงๆ เห็นพี่เล่นอะไรก็จะเล่นตามหมด ธันชอบออกข้างนอก เดินสวน รดน้ำต้นไม้ เพราะเราจะพาเค้าไปทำด้วยกัน ธันทำงานในสวนเล็กได้เอง ไม่ต้องจับมือสอน ธันใช้ฝักบัวตักน้ำรดน้ำเอง ใช้สายยางฉีดน้ำเป็น ใช้พรวดจิ้มดิน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำ เกิดจากการดูและทำตามทั้งนั้น จุดนี้เราว่า ข้อพิสูจน์ของเราเป็นจริง การเป็น role model ของกิจกรรม สามารถนำพาให้ลูกเล่น และเรียนรู้ได้จริงๆ
เราสังเกตเห็นว่าตัวเองเปิดโอกาสที่จะให้ลูกนำเล่นมากขึ้น จากแต่ก่อนคิดหาของเล่น หาโน้นนี้ให้ลูกทำ ปัจจุบันก็มีบ้าง แต่ถ้าลูกไม่ชอบเล่นจริงๆ แม่ก็เล่นให้ดู เผื่อจะเป็นแบบคอนเซปด้านบน ลูกเห็นแล้วทำตาม ตอนนี้ เราให้ลูกนำเล่น นำทำสิ่งต่างๆเป็นหลัก แล้วทำตัวเป็นผู้ช่วยนำพาการเล่นซะส่วนใหญ่ ไปทะเลครั้งนี้ ให้ธันคิดเลยว่าอยากเล่นอะไร แม่เล่นตาม ธันเดินรอบรีสอร์ท ปีนขึ้นเตียงสองชั้น วิ่งซ่อนแอบหลังตู้ กระโดดบนเตียง เดินออกถนน แม่ได้แต่ดู และระมัดระวังไม่ให้เกิดอันตราย เล่นตามลูก บางครั้ง เหนื่อยที่มันทำไมไม่ยอมอยู่นิ่ง ก็ชี้นำให้เล่นนิ่งๆบ้าง เช่น เอาที่ตักดิน ตักก้อนหินใส่ถ้งให้ดู ธันสนใจก็นั่งตักหินโรยถนนได้นานมาก ฮั่นมาเห็นเอาอุปกรณ์ขุดทราย รถ dump truck มาเล่นตักหินด้วย สนุกกันทั้งสองพี่น้อง เราเห็นพัฒนาการในการใช้กล้ามเนื้อมือของธันที่เจ๋งที่เดียว สังเกตมาหลายครั้งแล้ว ว่าแม้จะไม่ค่อยอยู่นิ่ง แต่มีสมาธิดีในการเล่น จดจ่อดี เช่น ต่อบล็อกได้สูงสามสี่ชั้น ต่อเลโก้และแกะออกได้ ต่อตัวต่อแปลกๆ ประกอบล้อรถที่หลุดกับเข้าที อันนี้ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ดูตั้งใจ ธันใช้มือได้ดีถึงดีมากกับอุปกรณ์ที่คุ้นเคย แต่กับที่ตักดิน ก็ไม่ต่างกับช้อนอันใหญ่ ตักแล้วได้บ้าง หล่นบ้าง พอไม่ได้ลูกก็แก้ปัญหาเองโดยการเอามือหยิบหินใส่ที่ตักดิน แล้วค่อยเทลงถัง เราเห็นแล้วก็รู้สึกเสียใจว่า ถ้ามีเวลาให้กับลูกมากกว่านี้ คงได้ให้เค้าเล่นอะไรได้เยอะกว่านี้ ได้มีประสบการณ์ และเรียนรู้ sensory มากกว่านี้ โชคดีที่ธันมีพี่ชาย ได้เห็นพี่เล่นอะไรต่อมิอะไร จริงเรียนรู้ผ่านพี่เป็นส่วนใหญ่
ส่วนกับแม่อย่างเรา เรายังเป็นตัวอย่างในการเล่นให้ธันได้ไม่ดีพอจริงๆ ณ ตรงที่นั่งขุดดิน มองธันธัน แล้วก็ขอโทษนะธันธันที่ไม่มีเวลาได้อยู่กับหนูอย่างมีคุณภาพ มามี้จะ make up กับเวลาที่เสียไปทุกนาที เห็นธันธันเงยหน้ามาบ่นอะไรนิดหน่อย แล้วก็เดินไปเล่นอย่างอื่นๆต่ออย่างมีความสุข ตลอดทั้งทริป เราใช้เวลาเกือบทั้งหมด อยู่กับธัน ติดกันเป็นตังเม เล่นกันเสร็จก็กินนมแม่ กินข้าวเสร็จก็วิ่งเล่น เล่นเสร็จก็วิ่งไปจะนั่งรถไปเที่ยว พาไปเดินทะเลก็ไปเด็ดดอกผักบุ้งทะเลเล่น ธันสนุกและเป็นอิสระมาก รู้จักอ้อนและแกล้งร้องไห้เวลาอยากให้แม่ทำอะไร ติดกันตลอดเวลา จนพอแม่หายไปเข้าห้องน้ำ ก็มายืนรอ หรือไม่ก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย
ทุกคร้้งที่คิดเรื่องนี้ ก็มักจะมีหน้าฮั่นกำลังร้องไห้แล้วพูดว่า หาแม่ๆๆ ตอนที่ฮั่นนอนไม่ได้เพราะติดนมแม่ แต่เรายังไม่กลับจากที่ทำงาน (พ่อมันอัดวิดีโอให้ดู) เป็นภาพที่ติดตาเสมอมา
ก่อนนอนคืนนี้ ก็ยังขอโทษฮั่นไปอีกครั้ง บอกมามี้เสียใจที่ตอนเด็กๆไม่ค่อยมีเวลาดูแลหนู แล้วก็กอดฮั่นใหญ่เลย จนฮั่นบอก ฉันรู้แล้วน่า งั้นนายก็ต้องอ่านหนังสือให้หมดนี้ (หยิบมาให้ประมาณ 6-7เล่ม)
อ่านจบ เกิดแรงดลใจให้เขียนบล็อคทันที
มามี้สัญญาว่า จะให้เวลากับทั้งธันธัน ฮั่นและปะป๊าให้มากขึ้น จะจัดสรรชีวิตให้มีคุณภาพกว่านี้ จะทำให้ดีกว่านี้รับรอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น