เด็กน้อยกับฝาอิชิตัน

ระหว่างน่ังรถไปทอดกฐิน เราน่ังดูดชาอิชิตันอยู่

ฮั่นถามว่า มามี้อยากมีทองเยอะๆ เป็นเศรษฐี อยากรู้มั้ยว่าต้องทำยังไง  

มามี้ ทำไงล่ะ

ฮั่น มามี้ก็กินอิชิตัน แล้วก็โทรศัพท์เยอะๆ ก็ได้ทอง

มามี้ แล้วถ้าไม่กินอิชิตันล่ะ ทำไงถึงจะรวย

ฮั่น มามี้ก็กินโออิชิ แล้วก็โทรศัพท์เยอะๆ ก็ได้ทอง รวยเป็นเศรษฐี

มามี้ ถ้าโทรไปก็จะได้ทองทุกคนหรอ

ฮั่น ใช่ ได้ทุกคน มามี้ต้องโทรเยอะ

มามี้ แล้วถ้าไม่กินทั้งสองอย่าง

ฮั่น ไม่รู้สิ งั้นโทรศัพท์ไปตดให้คนนั้นฟัง 555

จากนั้นก็เริ่มคุยกันว่า อะไรคือรวย รวยเป็นเศรษฐีมันดียังไง มีเท่าไรที่ฮั่นคิดว่ารวยเป็นเศรษฐี ทำไงถึงรวย  ฮ่ันให้คำตอบตามความคิดเด็กๆที่น่ารักผสมน่าเตะ (ประมาณรวยแล้วจะได้ซื้อของเล่นทุกอย่างที่อยากได้) เราได้เข้าใจว่าลูกคิดยังไงกับความร่ำรวย 

ระบบบริโภคนิยมและทุนนิยมมันสอดแทรกในชีวิตเราอย่างไม่รู้ตัว เด็กๆก็รับรู้ซึมชับไปด้วย ซึ่งเค้ายังอยู่ในวัยที่ไม่สามารถแยกแยะหรือคิดวิเคราะห์ถูกผิดได้ เช่น ฮั่นบอกเจลเล่มีประโยชน์ เพราะในทีวีบอกว่า มีวิตามิน คงเป็นหน้าที่พ่อแม่ท่ีต้องช่วยให้ความรู้และกลั่นกรองสื่อสำหรับเด็กอย่างใกล้ชิด คิดว่ากลับบ้านไปจะวางแผนกับพี่โหยวว่าจะสอนหรือต่อยอดเรื่องที่คุยยังไงต่อดี เพราะช่วงหลังฮั่นเริ่มโต และสามารถยกเหตุผลหรือข้ออ้างขำๆบ้าง น่าสนใจบ้างมาเชิญชวนแม่ให้ซื้อของเล่นให้ 

เช่น ซื้อเป็นคู่มันลดราคา หรืออยากซื้ออันนี้ให้มามี้แต่มามี้ซื้ออันนี้ให้ฮั่นด้วย หรือมาแนวเผด็จการเช่น จะถูกจะแพงมามี้ก็ต้องซื้อให้นะ  หลายเร่ืองที่ไม่รู้ว่าฮั่นไปความคิดน่ันมาจากไหน แต่เรื่องดีๆหรือเหตุดีๆที่ฮั่นใช้กับแม่มาจากหนังสือที่เราอ่านให้ฟังทุกวัน 

หวังว่า โตไปจะได้เป็นอนาคตชาติที่ไม่นั่งคอยจะรวยเพราะชิงโชคทองจากฝาน้ำชานะลูกรัก

เขียนเม่ือ 27 ต.ค.2013